Inhoud

Het belangrijkste verschil tussen Sitar en Veena is dat de Sitar is een tokkelinstrument dat wordt gebruikt in klassieke Hindoestaanse muziek en Veena is een A-snaarinstrument uit India.

• Sitar

  De sitar (Engels: of; सितार, Punjabi: ਸਿਤਾਰ, uitgesproken als sitāra) is een geplukt snaarinstrument, afkomstig van het Indiase subcontinent, dat wordt gebruikt in klassieke Hindoestaanse muziek. Het instrument bloeide onder de Mughals, en het is vernoemd naar een Perzisch instrument dat de setar wordt genoemd (wat drie snaren betekent). De sitar bloeide in de 16e en 17e eeuw en kwam in zijn huidige vorm aan in het 18e-eeuwse India. Het ontleent zijn onderscheidende timbre en resonantie aan sympathieke snaren, brugontwerp, een lange holle nek en een kalebasvormige resonantiekamer. Qua uiterlijk lijkt de sitar op de tanpura, behalve dat deze frets heeft. Op grote schaal gebruikt door het Indiase subcontinent, werd de sitar in de wijde wereld populair door de werken van Ravi Shankar, beginnend in de late jaren 1950 en vroege jaren 1960. In de jaren zestig ontstond een trend van korte duur voor het gebruik van de sitar in westerse populaire muziek, waarbij het instrument op tracks van bands als The Beatles, The Doors, The Rolling Stones en anderen verscheen.

  
  

• Veena

  De veena (IAST: vīṇā), bestaat uit een familie van chordofooninstrumenten van het Indiase subcontinent. Oude muziekinstrumenten evolueerden in vele variaties, zoals luiten, zithers en gebogen harpen. De vele regionale ontwerpen hebben verschillende namen zoals de Rudra veena, de Saraswati veena, de Vichitra veena en andere. Het Noord-Indiase ontwerp, dat is gebruikt in klassieke Hindustani-muziek, is een stokciter. Ongeveer 3,5 tot 4 voet (1 tot 1,2 meter) lang om te passen bij de afmetingen van de muzikant, het heeft een hol lichaam en twee grote resonerende kalebassen onder elk uiteinde. Het heeft vier hoofdreeksen van het melodietype en drie hulpdrone-snaren. Om te spelen, plukt de muzikant de melodie naar beneden met een plectrum dat op de eerste en tweede vingers wordt gedragen, terwijl de drone-snaren met de pink van de spelende hand worden geslagen. De muzikant stopt de resonerende snaren, indien gewenst, met de vingers van de vrije hand. In moderne tijden is de veena over het algemeen vervangen door de sitar in Noord-Indiase uitvoeringen. Het Zuid-Indiase veena-ontwerp, gebruikt in klassieke Carnatische muziek, is een luit. Het is een langhals, peervormige luit, maar in plaats van de onderste kalebas van het Noord-Indiase ontwerp heeft het een peervormig houten stuk. Het heeft echter ook 24 frets, vier melodie snaren en drie drone snaren en wordt op dezelfde manier gespeeld. Het blijft een belangrijk en populair strijkinstrument in klassieke Carnatische muziek. Als een gefrituurde, geplukte luit, kan de veena toonhoogtes produceren in het volledige bereik van drie octaven. Het lange holle halsontwerp van deze Indiase instrumenten maakt portamento-effecten en legato-ornamenten mogelijk die in Indiase raga's worden gevonden. Het is een populair instrument in de Indiase klassieke muziek geweest en werd vereerd in de Indiase cultuur door opname in de iconografie van Saraswati, de hindoe-godin van kunst en leren. Deze worden nog steeds gebruikt, zij het met verschillende ontwerpen, in klassieke Carnatische muziek en klassieke Hindoestaanse muziek.

  
  

• Sitar (zelfstandig naamwoord)

  Een Hindustani / Indiaas klassiek snaarinstrument, meestal met een kalebas als resonantiekamer.

• Sitar (zelfstandig naamwoord)

  een snaarinstrument van India; heeft een lange nek en beweegbare frets; heeft 6 of 7 metalen snaren om te spelen en meestal 13 resonerende snaren