Inhoud
-
verbuiging
In grammatica, verbuiging of verbuiging - ook wel toeval genoemd - is de aanpassing van een woord om verschillende grammaticale categorieën uit te drukken, zoals tijd, hoofdletter, stem, aspect, persoon, nummer, geslacht en stemming. De verbuiging van werkwoorden wordt ook vervoeging genoemd, en men kan verwijzen naar de verbuiging van zelfstandige naamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden, bijwoorden, voornaamwoorden, determiners, deelwoorden, voorzetsels, postposities, cijfers, artikelen enz., Als declinatie. Een verbuiging drukt een of meer grammaticale categorieën uit met een voorvoegsel, achtervoegsel of infix, of een andere interne wijziging, zoals een klinkerwissel. Het Latijnse werkwoord ducam, wat 'ik zal leiden' betekent, omvat bijvoorbeeld het achtervoegsel -am, dat persoon (eerste), getal (enkelvoud) en gespannen stemming (toekomstig indicatief of tegenwoordige conjunctief) uitdrukt. Het gebruik van dit achtervoegsel is een verbuiging. In de Engelse clausule "I will lead" wordt het woord lead daarentegen niet verbogen voor een persoon, nummer of tijd; het is gewoon de kale vorm van een werkwoord. De verbogen vorm van een woord bevat vaak zowel een of meer vrije morfemen (een betekeniseenheid die op zichzelf kan staan als een woord), als een of meer gebonden morfemen (een eenheid van betekenis die niet op zichzelf kan staan als een woord). Het Engelse woord cars is bijvoorbeeld een zelfstandig naamwoord dat wordt verbogen voor het getal, specifiek om het meervoud uit te drukken; de inhoud morfeme auto is niet gebonden omdat het alleen als een woord zou kunnen staan, terwijl het achtervoegsel -s gebonden is omdat het niet alleen als een woord kan staan. Deze twee morfemen vormen samen het verbogen woord auto's. Van woorden die nooit onderworpen zijn aan verbuiging wordt gezegd dat ze onveranderlijk zijn; het Engelse werkwoord must is bijvoorbeeld een invariant item: er is nooit een achtervoegsel of een andere vorm nodig om een andere grammaticale categorie aan te duiden. De categorieën kunnen alleen worden bepaald op basis van de con. Vereisen dat de vormen of verbuigingen van meer dan één woord in een zin compatibel zijn met elkaar volgens de regels van de taal, staat bekend als concord of overeenkomst. Bijvoorbeeld, in "het koor zingt", is "koor" een zelfstandig naamwoord in het enkelvoud, dus "zingen" is in de tegenwoordige tijd verplicht om het enkelvoud achtervoegsel "s" van de derde persoon te gebruiken. Talen met enige mate van verbuiging zijn synthetische talen. Deze kunnen sterk verbogen zijn (zoals Latijn, Grieks, Spaans, Bijbels Hebreeuws en Sanskriet), of zwak verbogen (zoals Engels). Talen die zo verbogen zijn dat een zin kan bestaan uit een enkel sterk verbogen woord (zoals veel Indiaanse talen) worden polysynthetische talen genoemd. Talen waarin elke verbuiging slechts een enkele grammaticale categorie overbrengt, zoals Fins, staan bekend als agglutinatieve talen, terwijl talen waarin een enkele verbuiging meerdere grammaticale rollen kan overbrengen (zoals zowel nominatief geval en meervoud, zoals in het Latijn en Duits) zijn fusional genoemd. Talen zoals Mandarijn Chinees die nooit verbuigingen gebruiken, worden analytisch of isolerend genoemd.
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
De opkomst en ondergang van de stem in het spreken.
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
Het geluid van de tonen van de muzikale toonladder.
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
Goed zingen of spelen of anderszins.
"Haar intonatie was vals."
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
Reciteren in een muzikale intonatie of zang van de openingszin van een gezang, psalm of lied door een enkele stem, als van een priester.
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
Een donderend; donder.
Inflection (zelfstandig naamwoord)
Een verandering in de vorm van een woord die een verandering in grammaticale functie weerspiegelt.
"een verbuiging voor geslacht, getal of tijd"
Inflection (zelfstandig naamwoord)
Een verandering in toonhoogte of toon.
Inflection (zelfstandig naamwoord)
Een verandering in kromming van concaaf naar convex of van convex naar concaaf.
Inflection (zelfstandig naamwoord)
Een afwenden van een rechte koers.
Inflection (zelfstandig naamwoord)
diffractie
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
Een donderend; donder.
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
Het geluid van de tonen van de muzikale toonladder.
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
De manier van spreken, vooral de plaatsing van de nadruk, de cadans en de opkomst en ondergang van de toonhoogte van de stem tijdens het spreken.
Inflection (zelfstandig naamwoord)
De handeling van verbuigen, of de toestand van verbogen zijn.
Inflection (zelfstandig naamwoord)
Een bocht; een vouw; een curve; een draai; een draai.
Inflection (zelfstandig naamwoord)
Een dia, modulatie of accent van de stem; zoals de stijgende en de dalende verbuiging.
Inflection (zelfstandig naamwoord)
De variatie of verandering die woorden ondergaan om hoofdletters, geslacht, aantal, vergelijking, tijd, persoon, stemming, stem, etc. te markeren
Inflection (zelfstandig naamwoord)
Elke wijziging of aanpassing van de toonhoogte of toon van de stem.
Inflection (zelfstandig naamwoord)
Hetzelfde als diffractie.
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
opkomst en ondergang van de stemhoogte
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
zingen door een solist van het openingsstuk van het vlakke lied
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
het zingen op een eentonige toon
Intonatie (zelfstandig naamwoord)
de productie van muzikale tonen (door stem of instrument); vooral de exactheid van de toonhoogteverhoudingen
Inflection (zelfstandig naamwoord)
een wijziging in de vorm van een woord (meestal door een achtervoegsel toe te voegen) om een wijziging in de grammaticale functie aan te geven
Inflection (zelfstandig naamwoord)
de patronen van stress en intonatie in een taal
Inflection (zelfstandig naamwoord)
afwijking van een rechte of normale koers
Inflection (zelfstandig naamwoord)
een manier van spreken waarbij de luidheid of toonhoogte of toon van de stem wordt gewijzigd
