Inhoud
-
Overtuiging
In de wet is een veroordeling het vonnis dat meestal het gevolg is wanneer een rechtbank een verdachte schuldig vindt aan een misdrijf. Het tegenovergestelde van een veroordeling is een vrijspraak (dat wil zeggen 'niet schuldig'). In Schotland en in Nederland kan er ook een vonnis zijn van "niet bewezen", wat geldt als vrijspraak. Er zijn ook gevallen waarin de rechtbank beveelt dat een verdachte niet veroordeeld wordt, ondanks dat hij schuldig is bevonden; in Engeland, Wales, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland is het mechanisme hiervoor een lozing. Om verschillende redenen is het strafrechtsysteem niet perfect: soms worden schuldige beklaagden vrijgesproken, terwijl onschuldige mensen worden veroordeeld. Beroepsmechanismen en procedures voor veroordeling na veroordeling kunnen de effecten van een veroordeling tot op zekere hoogte verzachten. Een dwaling die leidt tot de veroordeling van een onschuldig persoon staat bekend als een rechterlijke dwaling. Nadat een verdachte is veroordeeld, bepaalt de rechtbank de juiste straf als straf. Bovendien kan de veroordeling leiden tot resultaten die verder gaan dan de bewoordingen zelf. Dergelijke vertakkingen staan bekend als de neveneffecten van strafrechtelijke vervolging. Een kleine veroordeling is een waarschuwende veroordeling en heeft geen invloed op de verdachte, maar dient wel als een waarschuwing. Een geschiedenis van veroordelingen wordt antecedenten genoemd, in de volksmond bekend als "vorige" in het Verenigd Koninkrijk en "priors" in de Verenigde Staten en Australië. De geschiedenis van veroordelingen laat ook zien dat een kleine veroordeling van de wet kan worden vervolgd als een individuele straf.
Conviction (zelfstandig naamwoord)
Een stevig geloof.
Conviction (zelfstandig naamwoord)
Een schuldbeslissing in een rechtbank.
Conviction (zelfstandig naamwoord)
De staat van schuldig worden bevonden of bewezen.
Conviction (zelfstandig naamwoord)
De staat van zijn volledig overtuigd.
Zin (zelfstandig naamwoord)
De beslissing of het oordeel van een jury of rechtbank; een vonnis. vanaf 14e eeuw
"De rechtbank heeft in de eerste beschuldiging een schuldvonnis teruggegeven, maar in de tweede onschuld."
Zin (zelfstandig naamwoord)
Het gerechtelijk bevel om een straf op te leggen aan een persoon die veroordeeld is voor een misdrijf. vanaf 14e eeuw
"De rechter verklaarde de doodstraf door op te hangen voor de beruchte vee-rustler."
Zin (zelfstandig naamwoord)
Een straf opgelegd aan een persoon veroordeeld voor een misdrijf.
Zin (zelfstandig naamwoord)
Een gezegde, vooral van een geweldig persoon; een stelregel, een apophthegm. 14e-19e eeuw
Zin (zelfstandig naamwoord)
Een grammaticaal complete reeks woorden bestaande uit een onderwerp en een predikaat, zelfs als het een of het ander impliciet is, en meestal begint met een hoofdletter en eindigt met een punt. vanaf 15e eeuw
"De kinderen zijn gemaakt om zinnen te maken die bestaan uit zelfstandige naamwoorden en werkwoorden uit de lijst op het schoolbord."
Zin (zelfstandig naamwoord)
Een formule zonder vrije variabelen. vanaf 20e eeuw
Zin (zelfstandig naamwoord)
Een willekeurige reeks tekenreeksen die door een bepaalde formele grammatica kan worden gegenereerd. vanaf 20e eeuw
Zin (zelfstandig naamwoord)
Zin; betekenis; betekenis.
Zin (zelfstandig naamwoord)
Zijn mening; manier van denken. 14e-17e eeuw
Zin (zelfstandig naamwoord)
Een uitgesproken mening of oordeel over een bepaalde vraag. vanaf 14e eeuw
Zin (werkwoord)
Om een veroordeling uit te spreken over een veroordeelde; verdoemen; veroordelen tot straf.
"De rechter veroordeelde de verduisteraar tot tien jaar gevangenisstraf, samen met een forse boete."
Zin (werkwoord)
Om een zin uit te spreken of aan te kondigen.
Zin (werkwoord)
Om sentimenteel uit te spreken.
Conviction (zelfstandig naamwoord)
Het veroordelen; het bewijzen, schuldig verklaren of berechten van een misdrijf.
Conviction (zelfstandig naamwoord)
Een veroordeling door een bevoegde rechtbank; de handeling of het proces om schuldig te worden bevonden, of de staat schuldig bevonden te worden aan enig misdrijf door een gerechtshof.
Conviction (zelfstandig naamwoord)
Het overtuigen van fouten, of het dwingen tot het toegeven van een waarheid; weerlegging.
Conviction (zelfstandig naamwoord)
De staat van overtuigd of veroordeeld zijn; sterke overtuiging of overtuiging; vooral de staat waarin je bent veroordeeld voor zonde, of door je geweten.
Zin (zelfstandig naamwoord)
Zin; betekenis; betekenis.
Zin (zelfstandig naamwoord)
Een mening; een beslissing; een vaststelling; een oordeel, vooral van ongunstige aard.
Zin (zelfstandig naamwoord)
Een filosofische of theologische mening; een dogma; als samenvatting van de zinnen; Boek der zinnen.
Zin (zelfstandig naamwoord)
In het burgerlijk recht en het admiraliteitsrecht, het vonnis van een rechtbank uitgesproken in een zaak; in straf- en kerkelijke rechtbanken, een vonnis gewezen door een rechtbank of rechter; veroordeling uitgesproken door een gerechtshof; doom. In het gemeen recht wordt de term uitsluitend gebruikt om het vonnis in strafzaken aan te duiden.
Zin (zelfstandig naamwoord)
Een kort gezegde, meestal met morele instructie; een stelregel; een axioma; een zaag.
Zin (zelfstandig naamwoord)
Een combinatie van woorden die compleet is als het uitdrukken van een gedachte, en schriftelijk wordt gemarkeerd aan het einde door een punt of een volledig punt. Zie voorstel, 4.
Zin
Oordeel vellen of uitspreken; verdoemen; veroordelen tot straf; om de straf voor te schrijven.
Zin
Om een zin uit te spreken of aan te kondigen.
Zin
Om sentimenteel uit te spreken.
Conviction (zelfstandig naamwoord)
een onwrikbaar geloof in iets zonder bewijs of bewijs
Conviction (zelfstandig naamwoord)
(strafrecht) een definitief oordeel over schuld in een strafzaak en de opgelegde straf;
"de overtuiging kwam niet als een verrassing"
Zin (zelfstandig naamwoord)
een reeks woorden die voldoen aan de grammaticale regels van een taal;
"hij sprak altijd in grammaticale zinnen"
Zin (zelfstandig naamwoord)
(strafrecht) een definitief oordeel over schuld in een strafzaak en de opgelegde straf;
"de overtuiging kwam niet als een verrassing"
Zin (zelfstandig naamwoord)
de periode waarin een gevangene gevangen zit;
"hij diende een gevangenisstraf van 15 maanden"
"zijn straf was 5 tot 10 jaar"
"hij doet tijd in de gevangenis van de provincie"
Zin (werkwoord)
een straf uitspreken over (iemand) in een rechtbank;
"Hij werd veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf"
