Inhoud

• Stuitbeen

  
  

  Het stuitbeen, gewoonlijk het stuitje genoemd, is het laatste segment van de wervelkolom bij mensen en apen, en bepaalde andere zoogdieren zoals paarden. Bij mensen en andere staartloze primaten (bijv. Mensapen) sinds Nacholapithecus (een Mioceen-hominoïde), is het stuitbeen het overblijfsel van een reststaart. Bij dieren met benige staarten staat het bekend als staartkop of dok, in vogelanatomie als staartfan. Het bestaat uit drie tot vijf afzonderlijke of gefuseerde stuitwervels onder het heiligbeen, bevestigd aan het heiligbeen door een fibrocartilaginaal gewricht, de sacrococcygeale symfyse, die beperkte beweging mogelijk maakt tussen het heiligbeen en het stuitbeen.

• Heiligbeen

  Het heiligbeen (of meervoud: sacra of heiligbeen;) in de menselijke anatomie is een groot, driehoekig bot aan de basis van de wervelkolom, dat wordt gevormd door het versmelten van sacrale wervels S1-S5 tussen de 18 en 30 jaar oud. Het heiligbeen bevindt zich op het bovenste, achterste deel van de bekkenholte, tussen de twee vleugels van het bekken. Het vormt gewrichten met vier andere botten. De twee uitsteeksels aan de zijkanten van het heiligbeen worden de alae (vleugels) genoemd en articuleren met het ilium bij de L-vormige sacro-iliacale gewrichten. Het bovenste deel van het heiligbeen verbindt met de laatste lendenwervel en het onderste deel met het stuitbeen (stuitje) via de sacrale en coccygeale cornua. Het heiligbeen heeft drie verschillende oppervlakken die zijn gevormd om de omliggende bekkenstructuren te accommoderen. Over het algemeen is het concaaf (op zichzelf gebogen). De basis van het heiligbeen, het breedste en bovenste deel, is naar voren gekanteld als het sacraal voorgebergte intern. Het centrale deel is naar buiten toe gebogen, waardoor er meer ruimte is voor de bekkenholte. Bij alle andere quadrupedale gewervelde dieren ondergaan de bekkenwervels een vergelijkbaar ontwikkelingsproces om een ​​sacrum te vormen bij de volwassene, zelfs terwijl de staartbeenwervels ongesmolten blijven. Het aantal sacrale wervels varieert enigszins. De S1 – S5 wervels van een paard zullen bijvoorbeeld fuseren, de S1 – S3 van een hond zullen fuseren en vier bekkenwervels van een rat zullen fuseren tussen de lumbale en de staartwervels van zijn staart. De Stegosaurus-dinosaurus had een sterk vergroot neuraal kanaal in het heiligbeen, gekenmerkt als een "achterste hersengeval".

  
  

• Coccyx (zelfstandig naamwoord)

  De laatste (onderste) gefuseerde wervels aan de basis van de wervelkolom, het stuitje.

• Sacrum (zelfstandig naamwoord)

  Een grote driehoekige ilia (vleugels van het bekken) en gevormd uit wervels die op volwassen leeftijd samensmelten.

• Coccyx (zelfstandig naamwoord)

  een klein driehoekig bot aan de basis van de wervelkolom bij de mens en enkele apen, gevormd uit gefuseerde restwervels.

• Sacrum (zelfstandig naamwoord)

  een driehoekig bot in de onderrug gevormd uit versmolten wervels en gelegen tussen de twee heupbeenderen van het bekken.

• Coccyx (zelfstandig naamwoord)

  Het einde van de wervelkolom voorbij het heiligbeen bij mensen en staartloze apen. Het is samengesteld uit verschillende vertebræ min of meer geconsolideerd.

• Sacrum (zelfstandig naamwoord)

  Dat deel van de wervelkolom dat rechtstreeks verbonden is met of deel uitmaakt van het bekken.

  
  

• Coccyx (zelfstandig naamwoord)

  het einde van de wervelkolom bij mensen en staartloze apen

• Sacrum (zelfstandig naamwoord)

  wigvormig bot bestaande uit vijf versmolten wervels die het achterste deel van het bekken vormen; zijn basis verbindt met de laagste lendenwervel en zijn punt met het stuitbeen