Inhoud

Het belangrijkste verschil tussen alliteratie en assonantie is dat de Alliteratie is een stilistisch literair apparaat dat wordt geïdentificeerd door het herhaalde geluid van de eerste letter in een reeks van meerdere woorden, of de herhaling van dezelfde lettergeluiden in beklemtoonde lettergrepen van een zin en Assonantie is een herhaling van klinkergeluiden om interne rijmvorming binnen zinnen of zinnen te creëren; een van de bouwstenen van vers.

• Alliteratie

  In de literatuur is alliteratie de opvallende herhaling van identieke initiële medeklinkerklanken in opeenvolgende of nauw verwante lettergrepen binnen een groep woorden, zelfs die anders gespeld. Als een methode om woorden te verbinden voor effect, wordt alliteratie ook hoofdrijm of beginrijm genoemd. Bijvoorbeeld 'bescheiden huis' of 'potentieel machtsspel'. Een bekend voorbeeld is "Peter Piper plukte een pik van ingemaakte paprika's". "Alliteratie" komt van het Latijnse woord littera, wat "letter van het alfabet" betekent; het werd voor het eerst bedacht in een Latijnse dialoog door de Italiaanse humanist Giovanni Pontano in de 15e eeuw. Sommige literaire experts accepteren als alliteratie de herhaling van klinkergeluiden, of herhaling aan het einde van woorden. Alliteratie verwijst eng naar de herhaling van een letter in lettergrepen die volgens de gedichtenmeter worden benadrukt, zoals in het vers van James Thomsons "Kom ... de luie lome lijn mee slepen". Consonantie is een breder literair apparaat dat wordt geïdentificeerd door de herhaling van medeklinker klinkt op elk punt in een woord (bijvoorbeeld thuiskomen, hete voet). Alliteratie is een speciaal geval van consonantie waarbij het herhaalde medeklinkergeluid in de beklemtoonde lettergreep staat. Alliteratie kan ook verwijzen naar het gebruik van verschillende, maar vergelijkbare medeklinkers, zoals het allitereren van z met s, zoals de auteur van Sir Gawain en de Groene Ridder, of als Angelsaksische (Oud-Engelse) dichters harde / fricatieve g met zachte zou allitereren g (de laatste wordt in sommige vakken geïllustreerd als de letter yogh - ȝ - uitgesproken als de y in duizendblad of de j in Jotunheim). Er is een gespecialiseerde vorm van alliteratie genaamd Symmetrische Alliteratie. Dat wil zeggen, alliteratie met parallellisme of chiasmus. In dit geval moet de frase een paar externe eindwoorden hebben die beide met hetzelfde geluid beginnen, en paren van externe woorden die ook met overeenkomende geluiden beginnen als men steeds dichter bij het midden komt. Bijvoorbeeld, "roestbruine blazers heersen" of "fluor kleurencoördinatie voor altijd". Symmetrische alliteratie is vergelijkbaar met palindromen in het gebruik van symmetrie.

  
  

• Assonantie

  Assonantie is een gelijkenis in het geluid van woorden / lettergrepen tussen hun klinkers (bijv. Vlees, bonen) of tussen hun medeklinkers (bijv. Bewaren, cape). In het Amerikaanse gebruik wordt assonantie tussen medeklinkers echter in het algemeen consonantie genoemd. De twee soorten worden vaak gecombineerd, zoals tussen de woorden zes en schakelaar, waarbij de klinkers identiek zijn en de medeklinkers vergelijkbaar zijn, maar niet volledig identiek. Als er herhaling van dezelfde klinker of sommige soortgelijke klinkers in literair werk is, vooral in gestresste lettergrepen, kan dit klinkerharmonie worden genoemd. Een speciaal geval van assonantie is rijm, waarbij de eindes van woorden (meestal beginnend met het klinkergeluid van de laatste beklemtoonde lettergreep) zijn identiek - zoals in mist en hond of geschiedenis en mysterie. Vocale assonantie is een belangrijk element in vers. Assonantie komt vaker voor in vers dan in proza; het wordt gebruikt in Engelstalige poëzie en is vooral belangrijk in het Oud-Frans, Spaans en de Keltische talen.

  
  

• Alliteratie (zelfstandig naamwoord)

  De herhaling van medeklinkers klinkt aan het begin van twee of meer woorden die elkaar onmiddellijk opvolgen, of met korte tussenpozen.

• Alliteratie (zelfstandig naamwoord)

  De herhaling van dezelfde letter in geaccentueerde delen van woorden, zoals in Anglo-Saksische alliteratieve meter.

• Assonance (zelfstandig naamwoord)

  De herhaling van vergelijkbare of identieke klinkergeluiden (hoewel met verschillende medeklinkers), meestal in literatuur of poëzie.

• Alliteratie (zelfstandig naamwoord)

  het voorkomen van dezelfde letter of hetzelfde geluid aan het begin van aangrenzende of nauw verbonden woorden

  "de alliteratie van‘ zoete vogels zongen ’"

  "alliteraties zijn geclusterd in de laatste paar regels"

• Assonance (zelfstandig naamwoord)

  gelijkenis van geluid tussen lettergrepen van woorden in de buurt, die met name het gevolg zijn van het rijmen van twee of meer gespannen klinkers, maar geen medeklinkers (bijv. sonnet, pap), maar ook van het gebruik van identieke medeklinkers met verschillende klinkers (bijv. gedood, koud, geruimd)

  "alliteratieve assonanties zoals" falen "en" vallen "zijn heel gebruikelijk in oud-Engelse poëzie"

  "het gebruik van assonantie in het gedicht creëert het geluid van wanhoop"

• Alliteratie (zelfstandig naamwoord)

  De herhaling van dezelfde letter aan het begin van twee of meer woorden die onmiddellijk op elkaar volgen, of met korte tussenpozen; zoals in de volgende regels: -

• Assonance (zelfstandig naamwoord)

  Gelijkenis van geluid.

• Assonance (zelfstandig naamwoord)

  Een bijzondere soort van rijm, waarin de laatste geaccentueerde klinker en die welke het ene woord volgen in klank overeenkomen met de klinkers van een ander woord, terwijl de medeklinkers van de twee woorden niet klinken; zoals, calamo en platano, baby en chary.

• Assonance (zelfstandig naamwoord)

  Onvolledige correspondentie.

• Alliteratie (zelfstandig naamwoord)

  gebruik van dezelfde medeklinker aan het begin van elke beklemtoonde lettergreep in een versregel;

  "rond de rots rende de haveloze boef"

• Assonance (zelfstandig naamwoord)

  de herhaling van soortgelijke klinkers in de beklemtoonde lettergrepen van opeenvolgende woorden